O namaszczeniu

Znaczenie sakramentu namaszczenia chorych

  1. Ewangelie świadczą o tym, że Chrystus wielką troską otaczał chorych. Szczególnym wyrazem tej troski jest ustanowiony przez Niego, a ogłoszony w Liście św. Jakuba sakrament namaszczenia (por. Jk 5,14-16).
    Człowiek niebezpiecznie chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu, dlatego Chrystus daje swoim wiernym, dotkniętych chorobą, potężną moc i obronę.
    Sprawowanie sakramentu polega na tym, że kapłani Kościoła po włożeniu rąk na chorych modlą się z wiarą i namaszczają ich olejem uświęconym błogosławieństwem Bożym; obrzęd ten oznacza łaskę sakramentalną i równocześnie jej udziela.
  2. Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha Świętego, która pomaga całemu człowiekowi do czerpania z daru zbawienia. Namaszczenie odpuszcza również grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty.
  3. Z wielką gorliwością i pilnością należy udzielać tego sakramentu wiernym, których życie jest zagrożone z powodu choroby lub podeszłego wieku. Dla oceny ciężkości choroby wystarczy roztropny prawdopodobny osąd takiego stanu. Bez zbytniego wahania w razie potrzeby należy zasięgnąć rady lekarza.


Komu należy udzielać namaszczenia chorych?

  1. Chorym przed operacją, której przyczyną jest niebezpieczna choroba.
  2. Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają; nawet wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba.
  3. Dzieciom, jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy (w okresie po 1. Komunii Św.), że ten sakrament może przynieść im pokrzepienie.
  4. Chorym, którzy utracili przytomność lub używanie rozumu, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni. Sakrament ten można powtarzać, jeśli chory po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał i ponownie zachorował lub jeśli nastąpiło poważne pogorszenie.
    Jeżeli istnieje wątpliwość, czy chory jeszcze żyje, należy udzielić tego sakramentu warunkowo. Namaszczenia chorych nie wolno udzielać tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.
    Nie udziela sie go osobom zmarłym.
  5. Jako Wiatyk (z Komunią Ś.) - w czasie odchodzenia z tego świata

Szafarz namaszczenia chorych
Właściwym szafarzem namaszczenia chorych jest tylko kapłan. Zwyczajnie spełniają tę posługę biskupi, prezbiterzy (proboszczowie, wikariusze parafialni, kapelani szpitalni)

        

Co jest potrzebne do sprawowania namaszczenia chorych?

  1. Właściwą materią sakramentu namaszczenia chorych jest olej z oliwek albo, gdy okoliczności tego wymagają, inny olej roślinny.
  2. Biskup święci olej zwyczajnie w Wielki Czwartek.
  3. Chorego namaszcza się na czole i rękach.


WARUNKI UDZIELENIA

Przyjmowany jest w każdej poważnej chorobie, lub przy jej nawrocie, przed operacją, przez osoby chore lub w podeszłym wieku (ok. jeden raz do roku) oraz w czas odchodzenia z tego świata.
Ww kościele ogółowi jest udzielany podczas Mszy św. - w naszej parafii: we wtorek podczas wielkopostnych rekolekcji parafialnych.


WEZWANIA DO CHORYCH

Udzielany jest na każde wezwanie (osobiste lub telefoniczne): tel.: 32  232 58 38 lub 32  330 38 48.
Przy wezwaniu kapłana, osoba zgłaszająca chorego, podaje, jaki jest jego stan zdrowia, tzn. czy przyjmie on Komunię Świętą (czy jest przytomny), czy też przyjmie tylko namaszczenie Świętym Olejem.

Sakrament namaszczenia - w domu: wskazania

Przygotowane są: stół nakryty obrusem, na nim Krzyż, zapalona świeca, szklanka z pitną wodą i łyżka (jeżeli jest przyjmowana Komunia Świeęa), kawałek waty (jeśli jest udzielany sakrament namaszczenia chorych).
Domownicy chorego uczestniczą w liturgii udzielanego sakramentu

Sakrament namaszczenia - w kościele:

jest udzielany zawsze podczas Mszy św. sprawowanej dla chorych i osób w jesieni życia we wtorek podczas rekolekcji wielkopostnych. 

Informacje o spotkaniach dla osób starszych i chorych zobacz:  Duszpasterstwo -> Duszpasterstwo osób starszych