O kapłaństwie

W dokumentach Kościoła sakrament ten zawsze nosił on nazwę sacramentum ordinis, co znaczy: sakrament święceń. Nazwa ta obejmuje diakonat, prezbiterat i episkopat - trzy stopnie jednego sakramentu świeceń.

Co znaczy być kapłanem?

Według św. Pawła kapłan jest przede wszystkim szafarzem Bożych tajemnic. Jan Paweł II w książce Dar i Tajemnica pisze: 'Kapłan jest tym, któremu Właściciel powierza swoje dobra, ażeby nimi zarządzał w sposób sprawiedliwy i odpowiedzialny. Tak właśnie kapłan otrzymuje od Chrystusa dobra zbawienia, ażeby je we właściwy sposób rozdzielał ludziom, do których jest posłany. Chodzi o dobra wiary. I dlatego też kapłan jest człowiekiem słowa Bożego, człowiekiem sakramentu, człowiekiem <tajemnicy wiary>.'

      

Kapłan kontynuuje dzieło Chrystusa na ziemi
Do istoty kapłaństwa należy być pośrednikiem między człowiekiem a Bogiem
. Tak, jak jeden jest Bóg, tak też jest jeden pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie na okup za wszystkich. Jezus Chrystus jest więc jedynym kapłanem i pośrednikiem, Jego kapłaństwo jest wieczne. Wprawdzie Jezus nie nazywa siebie kapłanem, ale misja, którą spełniał, wskazywała na Jego godność kapłańską i osiągnęła swój moment szczytowy w Jego ofierze krzyżowej. Chrystus stał się kapłanem i ofiarą jednocześnie.
Przed swoją ofiarną śmiercią, podczas Ostatniej Wieczerzy Pan Jezus ustanowił Eucharystię, jako znak Nowego Przymierza i polecił Apostołom, aby ją składali na Jego pamiątkę ( Łk 22, 19-20). Ustanowił tym samym kapłaństwo Nowego Przymierza.

 

Zadaniem Apostołów było głoszenie Ewangelii w imieniu Chrystusa: 'Kto was słucha, Mnie słucha' (Łk 10, 16) i sprawowanie Eucharystii jako Pamiątki Pana. Posłannictwo Apostołów Chrystus potwierdza podczas Ostatniej Wieczerzy oraz po swoim zmartwychwstaniu zlecając im nauczanie, udzielanie chrztu (Mt 28, 19-20) i odpuszczenie grzechów (J 20, 22-23)

W tym też celu zesłał na nich Ducha św., aby byli Jego świadkami. Otrzymane od Chrystusa zadania Apostołowie przekazywali z kolei swoim współpracownikom i następcom przez modlitwę i włożenie rąk. Tak powstał już w Kościele apostolskim - obowiązujący do dzisiaj - sposób przekazywania istotnych funkcji właściwym sakramentalnemu kapłaństwu. Należą do nich: nauczanie (głoszenie Ewangelii), sprawowanie Eucharystii i innych sakramentów (uświęcanie) oraz kierowanie Kościołem (funkcja pasterska).

Począwszy od pierwszych wieków chrześcijaństwa (pisze o tym Św. Ignacy Antiocheński w Liście do Trallan (III, 1), na czele miejscowego Kościoła stał biskup jako następca Apostoła. Wspierali go prezbiterzy i diakoni, którzy pełnili funkcje charytatywne i zarządzali dobrami. Głównym zadaniem biskupa było głoszenie Ewangelii i przewodniczenie Eucharystii. Dopiero od III - IV wieku prezbiterzy stają na czele mniejszych wspólnot wiernych (parafie) i spełniają w nich wszystkie funkcje właściwe dotąd biskupowi, z wyjątkiem udzielania sakramentu święceń i bierzmowania, które były zastrzeżone biskupowi. Od II wieku istniały już posługi związane ze sprawowaniem Eucharystii - lektor, akolita, diakon.

Obrzędy święceń biskupa, prezbitera i diakona zawierały zawsze modlitwy o udzielenie Ducha Świętego, włożenie rąk biskupa i modlitwę konsekracyjną. W średniowieczu dołączono śpiew Litanii do Wszystkich Świętych, a następnie namaszczenie rąk i głowy, oraz przekazanie naczyń liturgicznych i szat właściwych danemu stopniowi święceń. W Kościele łacińskim święcenia wyższe związane są ze zobowiązaniem zachowania celibatu.

Posiadający święcenia reprezentują Chrystusa, który jest Głową Kościoła, powołani są do służby całemu ludowi Bożemu. Działają w imieniu Chrystusa i Kościoła. Dlatego kapłaństwo sakramentalne różni się od powszechnego kapłaństwa wszystkich wiernych (pochodzące ze chrztu i bierzmowania). Sakrament święceń odciska przyjmującemu go niezatarte znamię, zwane charakterem sakramentalnym i oznacza przeznaczenie do wyłącznej służby Chrystusowi i Kościołowi na zawsze. Dlatego nie może być powtórnie udzielany.

 

Kapłaństwo jest niezasłużonym darem. Kapłan jest spośród ludzi wzięty i dla ludzi ustanawiany. 'Nikt nie ma prawa do otrzymania sakramentu święceń, ponieważ nikt nie może przyznać sobie samemu tej posługi. Powołuje do niej Bóg. Kto uważa, że rozpoznaje w sobie znaki powołania Bożego do posługi święceń, powinien pokornie poddać swoje pragnienia autorytetowi Kościoła, na którym spoczywa odpowiedzialność i prawo wybrania kogoś do przyjęcia tego sakramentu. Jak każda łaska, sakrament święceń może być przyjęty tylko, jako niezasłużony Boży dar'.

 

 

Seminarium Duchowne

Wyższe Międzydiecezjalne Seminarium Duchowne w Opolu (Diecezji Gliwickiej): www.seminarium.opole.pl